
Bepakt en bezakt trekt Stef de bergen in. Na een comfortabele nacht in een verlaten hospitium begint de zware, steile klim omhoog naar de bergpas op de Spaanse grens.
Naarmate ze hoger kwamen werd het uitzicht op het land beneden hen beter. In iedere bocht van de beklimming zat Stef even hijgend bij te komen en kon hij genieten van het uitzicht over de vallei in de diepte. Het hospice lag als een miniatuurbouwwerk uit Madurodam in de kale open vlakte omringd door berghellingen die in hoeken van vijfenveertig graden met de horizon een abstract schilderij in grauwe tinten van groen en grijs vormden.
Hij heeft een onverwachte ontmoeting waardoor hij zich gedwongen ziet om een ander pad naar de grens te kiezen.

(Citaat uit De laatste reis van Stef Lichtveld: Deel 3, De Verloren Berg:
Hoofdstuk 18, De bergen in. Lees het hele hoofdstuk hier.)
l93lwm