Verdwaasd en angstig dwaalt Stef over de Aubrac, half hallucinerend.
Vanuit de schaduwen werd hij in de gaten gehouden door loerende ogen. Gedaanten gehuld in zwarte gewaden hielden zich op in de duistere leegtes achter rotsen en boomstammen. Hysterische gelovigen, angstige burgers, zieke pelgrims, schimmen van de doden en van de levenden. In de verte slingerde een anarchistische optocht over de vlakte, van heilige martelaren, moordende kruisvaarders, corrupte geestelijken, zondaars, pestlijders, hoeren en vogelvrijen, verwikkeld in een macabere dans van geruchten en opstootjes, als een carnavalsoptocht op een schilderij van Jeroen Bosch, allemaal op zoek naar hem. Alsof hij het antwoord op vragen had, de oplossing voor hun problemen.
Doodziek bezwijkt hij onder een flonkerende sterrenhemel.
(Citaat uit De laatste reis van Stef Lichtveld: Deel 2, De schat van Eleanor: Hoofdstuk 7, Nadir. Lees dat hoofdstuk hier.)