Om zijn vermeende achtervolgers te misleiden wijkt Stef af van de gebruikelijke pelgrimsroute. Onderweg wordt hij overvallen door een hallucinante koortsdroom.
Hij voelde een zondvloed van machteloos verdriet opwellen, een beklemmend besef van eenzaamheid en het onheilspellende gevoel dat er iets vreselijks stond te gebeuren. Alsof het landschap waarop hij uitkeek ieder moment uiteen kon scheuren. De wereld die ten onder ging aan entropie. Was dit zoals de dood eruit zag? (…) Zijn pad zag hij als een grillige, schimmige krijtstreep over het land, maar zijn zintuigen leken scherper, gevoeliger dan ooit. Kleine details deden pijn aan zijn ogen en oren. Het intens gele korstmos op een stenen brug schitterde in zijn ogen, het fluisterende geruis van een beekje galmde in zijn oren, de terugtrekken voelsprieten van een wijngaardslak in het gras echoden in zijn maag, het geschrokken geritsel van wegschietende dieren in het gebladerte schokten als hoogspanning door zijn hart. De wereld was een caleidoscopische draaikolk van microkosmossen geworden. Overal leven, overal de dood.
Uitgeput valt hij in slaap naast een beekje.
(Citaat uit De laatste reis van Stef Lichtveld: Deel 1, De weg van Jago: Hoofdstuk 22, Een alternatieve route. Lees hier het hele hoofdstuk.)