Wegwijs

De reis van Stef Lichtveld is ten einde. De inleidingen van de hoofdstukken zijn op deze website chronologisch geplaatst. De laatste dag staat dus bovenaan. Via deze link kom je op het bericht van de eerste dag. Onderaan de berichtenpagina’s kun je klikken naar de volgende dag. Je kunt ook de berichten overslaan en via de inhoudsopgave in de navigatiekolom rechts op de pagina direct naar de hoofdstukken gaan. Maar dan mis je de foto’s die ik heb toegevoegd aan de dagelijkse inleidingen.

Epiloog: Een nieuw begin

Honderd jaar in de toekomst vindt een passant enkele menselijke botten in de Pyreneeën. De technologie van zijn tijd stelt hem in staat om ze ter plekke te onderzoeken. Dat leidt tot een verrassende conclusie.

Niet helemaal onverwacht plaatste de koolstofdatering de botresten rond het jaar 2005 met een foutmarge van plus of min vijftien jaar, een tijdvlak dat overeenkwam met de Grote Catastrofe. De C14-methode was niet geschikt om een exact jaartal vast te stellen, maar kon afhankelijk van de omstandigheden de ouderdom van een proefmonster geven met een marge van tientallen of honderden of duizenden jaren. Hoe ouder, hoe groter de marge. Maar het leek in dit geval een redelijke aanname dat de onbekende jager in de tijd van de Rode Dood was omgekomen.

(Citaat uit De laatste reis van Stef Lichtveld: Epiloog: Een nieuw begin. Lees het hele hoofdstuk hier.)

Proloog: Gestrand

Monte Perdido (klik op het plaatje om te vergroten)

In een grot in de bergen schuilt Stef voor de aanhoudende regen, verdwaald in de mist aan de Spaanse kant van de grens. Hij blikt terug op zijn reis en zijn leven. En hoopt het beste voor de toekomst.

Zijn blik dwaalde af naar de diepe vallei die beneden hem lag. Waar was die verdraaide hond nou toch? Een grauwsluier van regen belemmerde zijn zicht op de kale grijze rotsen en de besneeuwde top van de Monte Perdido. De soep was op en het leek er niet op dat de regen snel zou ophouden. Hij vreesde dat hij de nacht zou moeten doorbrengen in deze kille holte en hij keek rond om te zien of er iets brandbaars was waarmee hij een kampvuurtje aan de gang zou kunnen houden.

(Citaat uit De laatste reis van Stef Lichtveld: Proloog: Gestrand. Lees het hele hoofdstuk hier.)

Dag 70: Port d’Arriouère

Stef ploegt moeizaam verder omhoog, regelmatig pauzerend om op adem te komen in de ijle luchtlaag. 

Boven zich zag hij voor het eerst de kim van de bergrug, die als een golfdal met twee pieken aan weerszijden afstak tegen de hemel. Dat moest de bergpas zijn, recht boven hem. Er vlak onder liep een grillige zwarte band van kale steen waarop in een organisch vlekkenpatroon grote plakken sneeuw lagen. De glooiende vlakte tussen hem en de zwarte band was dooraderd met talloze grillige waterloopjes die allemaal zijn kant op leken te komen.

Port d’Arriouère, 2588 m.

Eenmaal boven gekomen wacht hem een panoramisch uitzicht op Spanje.

(Citaat uit De laatste reis van Stef Lichtveld: Deel 3, De Verloren Berg:
Hoofdstuk 19, Monte Perdido. Lees het hele hoofdstuk hier.)

Dag 69: Rioumajou

Hospitium Rioumajou

Bepakt en bezakt trekt Stef de bergen in. Na een comfortabele nacht in een verlaten hospitium begint de zware, steile klim omhoog naar de bergpas op de Spaanse grens. 

Naarmate ze hoger kwamen werd het uitzicht op het land beneden hen beter. In iedere bocht van de beklimming zat Stef even hijgend bij te komen en kon hij genieten van het uitzicht over de vallei in de diepte. Het hospice lag als een miniatuurbouwwerk uit Madurodam in de kale open vlakte omringd door berghellingen die in hoeken van vijfenveertig graden met de horizon een abstract schilderij in grauwe tinten van groen en grijs vormden. 

Hij heeft een onverwachte ontmoeting waardoor hij zich gedwongen ziet om een ander pad naar de grens te kiezen.

Google Earth

(Citaat uit De laatste reis van Stef Lichtveld: Deel 3, De Verloren Berg:
Hoofdstuk 18, De bergen in. Lees het hele hoofdstuk hier.)

Dag 68: Saint-Lary-Soulan

Grootmoeder, ±1930

Stef geeft zich voor een laatste maal over aan mijmeringen over de geschiedenis van zijn familie, zijn moeder en zichzelf.

Dat hij zo kritisch was over zijn moeder had alles te maken met zijn behoefte aan een verklaring voor zijn eigen psychologische mankementen en was niet bedoeld om haar te belasten met de schuld voor zijn tekortkomingen of om zichzelf te ontlasten van de verantwoordelijkheid voor zijn eigen gedrag. Hij zocht oorzaken, geen zondebokken.

Hij zet alles op een rijtje en plaatst zijn leven en zijn donorschap in een kosmisch perspectief.

(Citaat uit De laatste reis van Stef Lichtveld: Deel 3, De Verloren Berg:
Hoofdstuk 17, De laatste stukjes van de legpuzzel?. Lees het hele hoofdstuk hier.)

Dag 67 [b]: Saint-Lary-Soulan

Met de opwinding van een ontdekkingsreiziger verlaat Stef zijn schuilplaats. Hij bereikt de Pyreneeën en vindt een voetpad dat hem over de grens kan leiden. ’s Avonds haalt hij herinneringen op aan zijn moeder en denkt na over de invloed die zij heeft gehad op zijn leven.

Moederschap, 1956

Zij was weliswaar het weersysteem dat de koers van zijn leven had bepaald, maar was op haar beurt zelf het product van kosmische en meteorologische invloeden buiten haar bereik of verantwoordelijkheid. 

Hoewel hij haar niets wilde verwijten, kon hij het toch niet laten om haar levensloop te analyseren teneinde zijn eigen ontwikkeling te begrijpen. 

(Citaat uit De laatste reis van Stef Lichtveld: Deel 3, De Verloren Berg:
Hoofdstuk 16, Terug naar de bron. Lees het hele hoofdstuk hier.)

Dag 67 [a]: Onrust

Vale gieren

Met het verstrijken van de dagen verliest het landgoed haar glans en Stef wordt bevangen door sombere gedachten en neerslachtige gevoelens. Hij wordt geplaagd door beelden van de verschrikkingen die hij tijdens zijn reis heeft gezien en ook het gebrek aan menselijk contact begint hem op te breken. 

Met het gepieker begon hij ineens weer heel onzeker te worden. Stef merkte dat hij in de greep dreigde te raken van een neerwaartse spiraal van gedachten over zichzelf en besloot dat het tijd werd om in beweging te komen.

Hij bereidt zich voor op zijn vertrek uit het droompaleis.

De Pyreneeën

(Citaat uit De laatste reis van Stef Lichtveld: Deel 3, De Verloren Berg:
Hoofdstuk 15, Weer op weg. Lees het hele hoofdstuk hier.)

Dag 62: Utopia?

Is de primitieve natuur van de mens eigenlijk wel te verenigen met het democratische principe? Daarover kun je terechte twijfels hebben. Maar wat is het alternatief?

Alleen in de fantasie kon Utopia bestaan. En dat was blijkbaar een illusie die de mens voldoende motiveerde om verder te gaan en te blijven pogen om zichzelf en de wereld te verbeteren. ‘Zonder wrijving geen glans’, was een tegeltjeswijsheid die terug te voeren was op een uitspraak van Confucius. Ze suggereerde dat conflicten en tegenstellingen noodzakelijk waren om vooruitgang te boeken. Stef vroeg zich af of dat de belangrijkste les was die je uit de geschiedenis kon trekken. Was het menselijk lijden de prijs van de vooruitgang?

Hij onderzoekt delen van het landgoed waar hij nog niet eerder is geweest.

(Citaat uit De laatste reis van Stef Lichtveld: Deel 3, De Verloren Berg:
Hoofdstuk 14, Ondemocratische gedachten. Lees het hele hoofdstuk hier.)

Dag 57: Vakantiegevoel

Stef ontdekt dat de Pyreneeën niet zo heel ver weg zijn. Dat zet hem aan het denken over het vervolg van zijn reis en zijn eigen toekomst. Hij leest ook over een adembenemend, maar eveneens verontrustend toekomstperspectief voor de mensheid.

De volgende dagen verviel Stef in een ontspannen ritme van wandelen, boodschappen doen, tuinieren, dieren verzorgen, eten, slapen en lezen. ’s Avonds staarde hij in de vlammen van zijn kampvuur en luisterde naar muziek uit zijn jeugd of speelde wat gitaar. Het weer bleef stabiel, met aangename temperaturen, een warm zonnetje, af en toe wat verspreide wolken en een matig windje. 

Terwijl de tijd verstrijkt en leest hij nog een paar inspirerende boeken die hem aansporen om op te zoeken wat ook alweer de kritiek was van De Tocqueville op de Amerikaanse democratie.

(Citaat uit De laatste reis van Stef Lichtveld: Deel 3, De Verloren Berg:
Hoofdstuk 13, Een schittering aan de horizon. Lees het hele hoofdstuk hier.)

Wikipedia over: Tocqueville, De la démocratie en Amérique

YouTube: Rutger Bregman, Poverty isn’t a lack 0f character, it’s a lack of cash (TED-lezing)

Morele Markten? over: Bas van Bavel, De onzichtbare hand

Dag 53: Geluk

Nu hij lichamelijk een beetje hersteld is, gaat Stef op onderzoek uit in het nabijgelegen dorpje. Hij keert terug met een voorraadje boodschappen en leest een intrigerend hoofdstuk over het geluk van de mens: dat blijkt vooral een relatieve kwestie.  

De belangrijkste ontdekking van het geluksonderzoek was dat geluk afhankelijk was van de relatie tussen objectieve omstandigheden en subjectieve verwachtingen. Je was gelukkig als je kreeg wat je verlangde. En wat je verlangde hing erg af van je omstandigheden. 

(Citaat uit De laatste reis van Stef Lichtveld: Deel 3, De Verloren Berg:
Hoofdstuk 12, Geluk. Lees het hele hoofdstuk hier.)

Dag 52: De wijze aap

Op een terras met uitzicht op het zuiden begint Stef te lezen in een verhelderend boek over de geschiedenis van de mensheid, waarin het cognitieve vermogen als drijvende kracht wordt beschreven: een kolfje naar zijn hand. 

Pech Merle, Cabrerets

Een onverwachte bijvangst van de taal was het vermogen om ons dingen voor te stellen, in ons hoofd zaken te verzinnen die in de werkelijkheid niet, of nog niet, bestonden. Dergelijke imaginaire voorstellingen vormden een belangrijke bijdrage aan het ontstaan van een sociale orde met waarden en normen, of wat we een cultuur of beschaving noemen.

(Citaat uit De laatste reis van Stef Lichtveld: Deel 3, De Verloren Berg:
Hoofdstuk 11, Sapiens. Lees het hele hoofdstuk hier.)

Wikipedia over: Y. Harari, Sapiens: een kleine geschiedenis van de mensheid.

Dag 51: Futurisme

Stef maakt een rondje over het landgoed, ontdekt waarom het kasteel nog elektrische stroom heeft en maakt kennis met enkele dieren die er wonen. In de bibliotheek vindt hij een intrigerend artikel over de verre toekomst van de menselijke beschaving. 

Het viel te verwachten dat bijvoorbeeld ook technieken om de fysieke of cognitieve vermogens van de mens door middel van implantaten of genetische modificatie te verbeteren op ethische bezwaren zouden stuiten – ook al werden menselijke gebreken al sinds jaar en dag gecorrigeerd met behulp van brillenglazen, hoortoestellen, protheses en uiteenlopende behandelingen en medicijnen. Waar lag de grens van het acceptabele?

Transhumanisme

(Citaat uit De laatste reis van Stef Lichtveld: Deel 3, De Verloren Berg:
Hoofdstuk 10, Vergezichten in tijd en ruimte. Lees het hele hoofdstuk hier.)

Artikel: Baum et al, Long-term trajectories of human civilization, Foresight, 2019

Dag 50 [b]: Ontdekkingen

Château Karabé, Saramon (foto Renaud Camus)

Als hij laat in de middag weer wakker wordt, neemt Stef zijn eerste warme douche in weken en geniet hij vervolgens van een uitstekend zelfgemaakt maaltje met een paar glazen wijn. Dan gaat hij op onderzoek uit in zijn nieuwe onderkomen en doet enkele aangename ontdekkingen.

Toen hij de deur opende kwam hem de prikkelende geur van hars en hout tegemoet, zo te zien afkomstig van het openhaardhout dat opgestapeld lag naast de schouw. Maar er hing ook iets in de lucht dat hem deed denken aan de drukkerijen die hij bezocht toe hij in zijn theatertijd verantwoordelijk was voor de productie van promotiemateriaal: het aroma van inkt en papier, van nieuwe boeken. 

(Citaat uit De laatste reis van Stef Lichtveld: Deel 3, De Verloren Berg:
Hoofdstuk 9, Voedsel voor lichaam en geest. Lees het hele hoofdstuk hier.)

Dag 50 [a]: Het droompaleis

Er raast een stofstorm over het landschap en Stef waant zich in de Sahara. Gelukkig vindt hij een oase waar hij kan neerstrijken om te schuilen en bij te komen.

(William Turner, ±1840)

Flarden van stofwolken ijlden hem als etherische verschijningen tussen de bomen door tegemoet toen Stef drie kwartier later uit de luwte van een steile helling stapte en bij de zijweg naar het landgoed aankwam. De lucht was verzadigd van het stof en de zon verspreidde een diffuus oranje-geel licht, alsof er ergens een gigantische natriumlamp brandde. Een apocalyptisch schouwspel. 

(Citaat uit De laatste reis van Stef Lichtveld: Deel 3, De Verloren Berg:
Hoofdstuk 8, Het droompaleis. Lees het hele hoofdstuk hier.)

Saramon op Google-Maps.

Dag 49: Gimont – Montiron

Stef heeft een onplezierige ontmoeting met een roedel zwerfhonden en raakt geblesseerd. Hij scharrelt zijn kostje bij elkaar in verlaten huizen en boerderijen en vindt onderdak in een hooischuur.

Stef kon het niet nalaten om te doen alsof ze inbrekertje speelden en zei: “Houd jij de omgeving in de gaten, makker? Drie keer blaffen als er iemand aankomt, oke?”

(Citaat uit De laatste reis van Stef Lichtveld: Deel 3, De Verloren Berg:
Hoofdstuk 7, Sporen van verval. Lees het hele hoofdstuk hier.)

Montiron op Google-Maps.

Dag 48 [c]: Ruisseau de Montuquet

Stef overdenkt hoe computers tijdens zijn leven een onmisbaar en dominant onderdeel van de samenleving zijn geworden. Hij meent dat de digitale revolutie het verhaal van de mens over de wereld en het verhaal van de mens over zichzelf fundamenteel aantast. Werkelijkheid en identiteit waren onderhevig aan fundamentele veranderingen.

Stef moest enorm lachen in zichzelf om de ironie van zijn ouwelullenargument over de verloedering van de jeugd. Ja, hij realiseerde zich drommels goed dat zijn opvattingen over die teloorgang door de eeuwen heen voortdurend gehuldigd was door cultuurpessimisten en zure oude mannen die de bedreigde orde vertegenwoordigden. Zijn eigen generatie had in de roerige jaren zestig en zeventig blootgestaan aan datzelfde verwijt, maar hij bevond zich daarmee in een traditie die letterlijk ouder was dan de Weg naar Rome. Socrates beklaagde zich bij monde van Plato ook al over het morele verval van de jeugd.  

Acropolis van Athene (Schilderij Leo von Klenze, 1843)

(Citaat uit De laatste reis van Stef Lichtveld: Deel 3, De Verloren Berg:
Hoofdstuk 6, Werkelijkheid en identiteit. Lees het hele hoofdstuk hier.)

Ruisseau de Montuquet op Google-Maps.

Dag 48 [b]: Laréole – Cologne

Stef was in zijn leven getuige geweest van veel technologische vooruitgang, medische en sociale verbeteringen en een toename van individuele vrijheden, maar die positieve ontwikkelingen waren niet zonder schaduwzijde en gingen gepaard met problematische tegenstellingen tussen rijk en arm, aantasting van het milieu en uitputting van natuurlijke hulpbronnen. Ook de zogenaamde informaticarevolutie bracht zowel nuttige en plezierige mogelijkheden als bijzonder zorgelijke ontwikkelingen. 

De mensheid stond met betrekking tot klimaat en ecologie, technologie en economie, nationalisme en imperialisme, voor internationale uitdagingen van ongekende omvang. Die vroegen om een eensgezinde wereldwijde aanpak, maar vooralsnog leek het erop dat ieder land met oogkleppen op haar eigenbelang volgde en het gemeenschappelijk belang overliet aan de voorzienigheid. En dat voorspelde weinig goeds voor de toekomst.

The Blue Marble (Foto: Apollo 17, 1972)

(Citaat uit De laatste reis van Stef Lichtveld: Deel 3, De Verloren Berg:
Hoofdstuk 5, Mijmeringen over een onzekere toekomst. Lees het hele hoofdstuk hier.)

Cologne op Google-Maps.

Dag 48 [a]: Cox

Stef mijmert over de grote vragen van de wetenschap. Hij verbaast zich er over dat het zichtbare heelal voor 95% bestaat uit iets dat we niet kunnen zien en waarvan we zelfs niet weten wat het is. Evenmin weten we van 95% van ons DNA precies waar het voor dient, of dat het überhaupt iets doet. Dergelijke lacunes in onze kennis bieden ruime mogelijkheden voor speculatie en fantasie. En zou er elders in het heelal intelligent leven bestaan?

Het Multiversum, een mogelijke consequentie van de Inflatietheorie (niet op schaal).
[Illustratie uit Universal: A Guide to the Cosmos by Brian Cox and Jeff Forshaw]

Niemand zou zich kunnen identificeren met bijvoorbeeld een kwal-achtig wezen dat leeft in de zeeën van een verre planeet en communiceert met elektrische schokjes, of een hyper-rationele biot met de fysieke kenmerken van een spin die communiceert door middel van kleuren.

(Citaat uit De laatste reis van Stef Lichtveld: Deel 3, De Verloren Berg:
Hoofdstuk 4, Raadsels van de kosmos. Lees het hele hoofdstuk hier.)

Cox op Google-Maps.

Dag 47: Lac de Gariès

De schat van Grandselve in Bouillac.

Stef wordt geconfronteerd met sporen van anarchie en plundering. Hij slaat zijn tentje op bij een stuwmeertje en krijgt onverwacht gezelschap. ’s Avonds wordt hij getrakteerd op een spectaculair vuurwerk.

Met een beker wijn in de hand nestelde hij zich geriefelijk tegen zijn rugzak en keek tevreden uit over de vallei. Links van hem trok een vallende ster een lichtgevende kras door de donkerblauwe hemel.

Perseïden

(Citaat uit De laatste reis van Stef Lichtveld: Deel 3, De Verloren Berg:
Hoofdstuk 3, De schat van Grandselve. Lees het hele hoofdstuk hier.)

Lac de Gariès op Google-Maps.

Dag 46: Bourret

Stef doet een gruwelijke ontdekking en zijn zenuwen begeven het. Als hij weer bijkomt vindt hij een nieuwe reisgenoot. 

Het gebouw leek in bezit genomen door vogels die in groten getale waren neergestreken op de wit uitgeslagen pannen van het schuine dak. Opgewonden leken ze elkaar een plek met uitzicht te betwisten en regelmatig maakten groepjes zwarte gedaanten zich luid krijsend los van het dak om een stukje verderop de rust te gaan verstoren. Te oordelen naar de vele rondcirkelende dieren was ook aan de achterzijde van het gebouw een zwerm neergestreken.

(Citaat uit De laatste reis van Stef Lichtveld: Deel 3, De Verloren Berg:
Hoofdstuk 2, Een nieuwe reisgenoot. Lees het hele hoofdstuk hier.)

Bourret op Google-Maps.

Dag 45: Labastide-du-Temple

Na de dramatische gebeurtenissen bij Cabrerets vlucht Stef in de nacht zuidwaarts zonder duidelijk doel. Langzaam komt hij weer bij zinnen en hij besluit de kortste weg naar Spanje te nemen. Het landschap ligt er verlaten bij en hij ziet sporen van verval.

Vanaf het landweggetje kreeg Stef in het avondlicht een dreigend schouwspel in het oog. Boven de heuvels aan de rechterzijde zag hij een enorme rookkolom opstijgen. Het leek alsof de wolkendeken door die ene zuil van rook in de lucht gehouden werd, als de pluim van een vulkaan.

(Citaat uit De laatste reis van Stef Lichtveld: Deel 3, De Verloren Berg:
Hoofdstuk 1, Op de vlucht. Lees het hele hoofdstuk hier.)

Labastide-du-Temple op Google-Maps.

Dag 44 [b]: Pech Merle

Klif boven Cabrerets

Vlak bij de prehistorische grot van Pech Merle strijken de twee schatzoekers neer, boven op een klif met uitzicht op Cabrerets. 

Het dek van zwarte wolken was niet overgewaaid en hing laag over de vlakte, maar de warmte van de zon was gevangen in het gesteente en de dag weigerde af te koelen. Af en toe hoorden ze het gerommel van onweer heel ver weg, als een onuitgesproken dreigement van de elementen. Onrustig vlogen gierzwaluwen heen en weer in de diepte onder hun voeten. 

In de avondschemering doet Xavier een belangwekkende ontdekking – met desastreuze gevolgen. 

(Citaat uit De laatste reis van Stef Lichtveld: Deel 2, De schat van Eleanor: Hoofdstuk 21, Eindhalte: Cabrerets. Lees het hoofdstuk hier.)

Hoogvlakte

Cabrerets op Google-Maps.

Dag 44 [a]: Cabrerets

Stef en Xavier vinden het Kasteel van de Duivel in het plaatsje Cabrerets.

Van onderaf zag het kasteel er indrukwekkend en onneembaar uit. Stef schatte dat het overgebleven stuk muur zo’n tien meter breed was en misschien even hoog. De toren leek hem zes meter breed en een stukje hoger dan de muur. Hij zag vanaf de weg geen enkele mogelijkheid om bij het bouwwerk te komen. (…) 

Stef moest toegeven dat er nu wel een aantal opmerkelijke toevalligheden samen kwamen: het kasteel, de aanwezigheid van grotten, de locatie op de route naar Santiago de Compostella, de witte duivel uit de middeleeuwse bron en de plaatselijke legende over een wit geitje. Het viel allemaal uit te leggen als bewijs dat er een kern van waarheid stak in Xavier’s verhaal over een verloren schat. Daar kon hij niet omheen. 

Chateau du Diable, Cabrerets

Om het kasteel te observeren en de omgeving te kunnen bestuderen besluiten ze hun kamp op te slaan op een klif boven het plaatsje.

(Citaat uit De laatste reis van Stef Lichtveld: Deel 2, De schat van Eleanor: Hoofdstuk 21, Het Kasteel van de Duivel. Lees het hoofdstuk hier.)

Het witte geitje

Château du Diable op Google-Maps.

Dag 43 [b]: Marcilhac

Grot bij Marcilhac

Na een ontmoeting met een paar gevaarlijke wilde honden vinden de twee mannen langs de Célé volop interessante overblijfselen uit de middeleeuwen. Maar van een goed verschanste campinghouder horen ze ook een verontrustend nieuwtje. Het lijkt er op dat hun achtervolgers het nog niet hebben opgegeven.

Op de grond voor het altaar lag een open doodskist, kaarsrecht in de lengteas van de kerk. Toen ze dichterbij kwamen zagen ze tot hun opluchting dat die leeg was. Het deksel lag ernaast. Het was alsof de kist uitnodigend lag te wachten op iemands lichaam. Er ging een huivering door Stef heen. 

(Citaat uit De laatste reis van Stef Lichtveld: Deel 2, De schat van Eleanor: Hoofdstuk 20, Marcilhac. Lees het hoofdstuk hier.)

Marcilhac op Google-Maps.

Dag 43 [a]: Naar de Célé

Xavier ontdekt dat er een alternatieve pelgrimsroute door de vallei van de Célé loopt. Langs het riviertje zijn een hoop grotwoningen en middeleeuwse kastelen en kloosters. Er is zelfs een ‘Kasteel van de Duivel’…

Stef moest toegeven dat een plek met die naam in de buurt van de oude pelgrimsroute in het licht van Xavier’s verhaal over de schat van Eleanor wel heel erg toevallig was. Er ging een warme golf van opwinding door hem heen. Zou die hele onderneming van Xavier dan toch meer zijn dan de zoektocht naar een luchtkasteel?

En dus loopt het tweetal de volgende dag over het hoogland naar de Célé. Onderweg doen ze een gruwelijke ontdekking. 

(Citaat uit De laatste reis van Stef Lichtveld: Deel 2, De schat van Eleanor: Hoofdstuk 19, Een andere koers. Lees het hoofdstuk hier.)

Château Anglais

Van Lot naar Célé op Google-Maps.

Dag 42: Langs de Lot

Larroque-Toirac

Gedurende twee dagen exploreren Stef en Xavier de kloof van de Lot. Ze lopen stroomafwaarts tot Saint Cirq-laPopie en stroomopwaarts tot Larroque-Toirac, op zoek naar sporen van grotten en middeleeuwse paden. Richard Leeuwenhart zou er actief geweest zijn en ze vinden aanwijzingen dat er Tempeliers verbleven. 

Ze passeerden Atoulzanie, een claustrofobisch gehucht waar de huizen aan de ene kant samengeperst stonden op een benauwde strook tussen de versmalde weg en de rivier, terwijl ze zich aan de andere kant vastklampten aan de voet van de steile overhangende rotswand. Het leek wel of de woningen zich wilden terugtrekken in de veilige omarming van het kalksteen, als angstige kinderen die zich wilden verschuilen in de plooien van moeders rokken. In sommige gevallen waren het niet meer dan gevels die de grotwoningen erachter een beschaafd gezicht gaven.

(Citaat uit De laatste reis van Stef Lichtveld: Deel 2, De schat van Eleanor: Hoofdstuk 18, Exploraties. Lees het hoofdstuk hier.)

Larroque-Toirac op Google-Maps.

Dag 40: Omgeving Cajarc

Kalksteenplateau

De eerste exploraties rond Cajarc leveren geen concrete aanwijzingen op. Het kalksteen is één grote gatenkaas. De volgende dag onderzoeken ze de pelgrimsroute op het plateau aan de andere kant van de Lot. 

“Dit wordt niks”, verklaarde Xavier vertwijfeld, terwijl hij de kaart op zijn tablet nog eens raadpleegde. “Op deze vlakte zullen we volgens mij niet vinden wat we zoeken, het is hier veel te plat.” Hij slaakte een diepe zucht. “We kunnen beter terugkeren naar de kloven langs de Lot. Daar hebben we al flink wat grotten gezien, terwijl dit landschap hier op de vlakte niet meer dan een paar ondiepe gaten lijkt te bevatten.”

(Citaat uit De laatste reis van Stef Lichtveld: Deel 2, De schat van Eleanor: Hoofdstuk 17, Op de dorre vlakte. Lees het hoofdstuk hier.)

Het plateau ten westen van Cajarc op Google-Maps.

Dag 39: Cajarc

Na een nacht in de nabijheid van een prehistorisch hunebed arriveren de twee reizigers in Cajarc. Daar vinden ze allerlei opwindende aanwijzingen voor grotten en spelonken die van belang kunnen zijn voor hun zoektocht naar de vergeten middeleeuwse schat. 

Panorama Cajarc (foto: Marga van Rijssel)

Xavier had inmiddels een zaklantaarn uit zijn rugzak gehaald en zijn opgewonden stem echode vanuit de spelonk achter Stef. Die draaide zich om, keer het vergezicht de rug toe en liep de duistere opening in. (…) Als om de mysterieuze sfeer te benadrukken had iemand met verse witte steentjes een abstract patroon van sierlijke krullen op de vloer van de spelonk neergelegd, als een magisch oersymbool.

(Citaat uit De laatste reis van Stef Lichtveld: Deel 2, De schat van Eleanor: Hoofdstuk 16, De krijtrotsen van Cajarc. Lees het hoofdstuk hier.)

Cajarc op Google-Maps.

Dag 38: Figeac

Cazelle

In Figeac heerst een staat van beleg. Xavier en Stef zijn getuige van verontrustende taferelen.

Dus zo ziet het instorten van een beschaving er uit, ging het door Stef heen. Geen gewelddadige invasie door barbaarse hordes, maar een combinatie van irrationele angst, overbelaste hulpdiensten en een op drift geraakte bevolking. 

Haastig verlaten ze de stad.

(Citaat uit De laatste reis van Stef Lichtveld: Deel 2, De schat van Eleanor: Hoofdstuk 15, Apocalyps in Figeac. Lees het hoofdstuk hier.)

Figeac op Google-Maps.